Echo Resort สะท้อนถึงโลกกึ่งฝันกึ่งจริงอันแสนละมุนและลึกลับที่พาเราย้อนกลับไปค้นหาตัวตนภายในอีกครั้งกับอัลบั้มใหม่ ‘A Fantasy’ 

17

หลังจากที่พวกเขาเคยฝากซิงเกิลเดบิวต์อย่าง ’20/20 Vision’ ในโปรเจกต์ “No Signal Input 6” จนมาถึงการปล่อยผลงานอีพีชุดแรก ‘The Beginning of the End’ (2022) ชื่อของ Echo Resort วงดนตรีโพสต์พังค์-ดรีมป๊อปจากเชียงใหม่ก็ได้กลายเป็นที่รู้จักในกลุ่มคนฟังเพลงนอกกระแสไม่น้อย โดยการเดินทางในครั้งใหม่ในปีนี้ผ่านอัลบั้ม A Fantasy ยิ่งทำให้เราสนใจในเรื่องราวของพวกเขาอย่างไม่ลดละ ทั้งซาวด์สเคปที่ให้ความรู้สึกนุ่มนวลและฟุ้งฝันแบบแฟนตาซี แต่เนื้อหาgr]’ภายในกลับชวนทุกคนตั้งคำถามถึงตัวเองอย่างมีนัยยะสำคัญ เราจึงขอถือโอกาสชวนพวกเขามาพูดคุยถึงเบื้องหลังทั้งหมดในอัลบั้มนี้กัน

สมาชิก
โจแอล – Joelle Camille Robertson (ร้องนำ, เบส)
บับเบิ้ล – ธัญพิสิษฎ์ ภัทราโชติโสตถิกุล (กีตาร์)
ซีเกมส์ – ชาติวุฒิ สุประดิษฐ์ (คีย์บอร์ด, ซินธิไซเซอร์)

ที่มาของการฟอร์มวง Echo Resort

โจแอล: จุดเริ่มต้นของ Echo Resort คือช่วงเวลาเดียวกับตอนที่ฉันได้เจอกับซีเกมส์เป็นครั้งแรกค่ะ ในวันนั้น เขามาดูโชว์ของ Dirt Doll ที่ฉันกำลังเล่นเป็นมือเบสให้กับวงอยู่ด้วย พอจบโชว์ปุ๊ป ซีเกมส์ก็เข้ามาถามว่าสนใจอยากลองทำเพลงด้วยกันไหม แน่นอนว่าฉันก็ตอบตกลงไป และหลังจากนั้นไม่นาน เราทุกคนก็มานัดเจอกันที่สตูดิโอของเขา (Codex Studio) รวมถึงบับเบิ้ลที่เป็นมือกีตาร์คนปัจจุบันของเราค่ะ

ในตอนนั้น ฉันไม่ทราบมาก่อนว่าเรากำลังทำผลงานเพลงเพื่อส่งโปรเจกต์ No Signal Input ของค่าย Minimal Records โดยโปรเจกต์นี้จะรวบรวมเพลงจากหลาย ๆ ศิลปินที่ผ่านการคัดเลือกเพื่อทำเป็น Compilation สำหรับเราทุกคนแค่คิดว่าลองทำเพลงแบบสนุก ๆ แล้วค่อยมาดูผลลัพธ์ทีหลังว่าจะเป็นยังไงต่อไปบ้าง ซึ่งกำหนดการมันก็ค่อนข้างกระชั้นชิดมากแล้วต้อง Apply สองเพลงในเวลาไม่กี่วัน เราเขียนเพลง ’20/20 Visions’ ขึ้นมาเป็นเพลงแรกของวง ส่วนอีกเพลงนึงที่ส่งไปก็เป็นเพลงที่ฉันเคยแต่งไว้ก่อนหน้านี้แล้วค่ะ

ประสบการณ์ในครั้งนั้น สำหรับฉันอาจจะเรียกได้ว่ามันเป็นการจุดประกายให้กับ Echo Resort เลยก็ว่าได้ค่ะ ตั้งแต่พลังงานของแต่ละคน ความรู้สึกที่พวกเราได้มานั่งแต่งเพลงด้วยกัน รวมถึงกำลังใจของทุกคนและฟีดแบ็คที่เราได้รับจากโปรเจกต์ No Signal Input มันจึงทำให้ฉันรู้ว่า ทั้งหมดนี้อาจจะเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับเราได้จริง ๆ และมันยังทำให้เราเดินหน้าที่จะทำวงนี้ต่อไปด้วยกันค่ะ แม้ว่าต่างคนต่างก็มีโปรเจกต์ของตัวเอง ถ้าใครที่คุ้นเคยกับที่นี่ก็จะสัมผัสได้ว่า เชียงใหม่เป็นแบบนี้จริง ๆ ในแบบที่สมาชิกคนนั้นคนนี้จะไปอยู่กับวงอื่นด้วย (หัวเราะ)

บับเบิ้ล: วงนี้เกิดขึ้นจากพี่ซีเกมส์ที่ชักชวนผมมาทำวงส่งโปรเจกต์ No Signal Input ครั้งที่ 6 ของเชียงใหม่ครับ ซึ่งเป็นโปรเจกต์ที่คอยเปิดโอกาสให้ศิลปินหรือวงดนตรีได้ทดลองส่งผลงานเข้ามารวมเป็นกลุ่มกัน

ซีเกมส์: เริ่มจากการที่ผมได้คุยกับป้อง (มือไวโอลิน) ที่เป็นหนึ่งสมาชิกชุดแรกของวง เราคุยกันว่าอยากทำวงแนวโพสต์พังค์ส่งงาน No Sigal Input ป้องเลยแนะนำให้ผมรู้จักกับโจแอล เราเจอกันที่งานโชว์ของวง Dirt Doll ซึ่งตอนนั้นโจแอลเป็นมือเบส แต่ป้องชอบเสียงร้องของโจแอลเพราะมีเนื้อเสียงที่เป็นเอกลักษณ์ เราเลยชวนโจแอลมาเป็นนักร้องนำและมือเบสของของวงเรา แล้วผมก็เลยชวนบับเบิ้ลมาเป็นมือกีต้าร์ เพราะเห็นจากสไตล์ของบับเบิ้ลที่ทำวง Gazekate มาเลยคิดว่าน่าจะเป็นส่วนผสมที่น่าสนใจ เลยนัดมาลองทำเพลงแรกกันดูครับ 

ตอนนั้นทุกคนก็มีวงของตัวเองอยู่แล้ว ส่วนตัวผมเองก็อยากลองทำเพลงแนวอื่นดู ที่ต่างจากแนวเพลงของวง VELS. ตอนแรกก็กะจะลองทำกันสนุกๆ แต่พอทำมาเรื่อยๆก็เริ่มจริงจังมากขึ้นครับ เลยเกิดเป็น EP. แรก The Beginning of the End จนมาถึงอัลบัมเต็มในปัจจุบัน

ขอย้อนกลับไปเมื่อตอนที่วงปล่อยซิงเกิลเดบิวต์อย่าง ‘20/20 Visions’ และ ‘Earthquake’ สองเพลงนี้ถือเป็นเพลงที่หลายคนได้ทำความรู้จักกับวง Echo Resort และยังเป็นเพลงที่เราหยิบมาฟังบ่อย ๆ ด้วย ในฐานะที่วงนิยามว่าดนตรีของตัวเองมีรากฐานจากเพลงดรีมป๊อปและโพสต์พังค์ เลยอยากรู้ว่าทำไมถึงเลือกสองแนวเพลงนี้ มาทดลองสร้างผลงานที่มีเอกลักษณ์เฉพาะของวงเอง?

โจแอล: นับตั้งแต่ครั้งแรกที่พวกเราใช้เวลาทำเพลงด้วยกัน สมาชิกแต่ละคนก็จะมีความชอบและสไตล์เพลงที่ค่อนข้างแตกต่างกันมาก ๆ สำหรับฉันจะเอนเอียงไปทาง Psychedelic ที่ก้ำกึ่งกับซาวด์ Neo-Psychedelia ในส่วนของบับเบิ้ล เขาก็จะชื่นชอบและได้รับอิทธิพลมาจากดนตรี Shoegaze เป็นหลัก แต่ซีเกมส์ก็จะชอบโครงสร้างเพลง Post-Punk ที่ให้บรรยากาศแบบดาร์ก ๆ หน่อยค่ะ

และแทนที่เราจะเลือกแนวเพลงใดแนวเพลงนึงอย่างดรีมป๊อปหรือโพสต์พังค์เป็นรากฐานของวงไปเลย โดยเฉพาะซิงเกิลแรก ๆ อย่างเพลง ’20/20 Vision’ และ ‘Earthquake’ ที่เราเลือกจะผสมผสานกลิ่นอายของทั้งสองแนวเพลงนี้เข้าด้วยกัน ไม่ว่าจะเป็นความมืดมน ความเข้มข้นทางสุ้มเสียงบางอย่างที่ได้มาจากซีเกมส์และฉันเอง ก่อนจะถูกปรับแต่งด้วยความรู้สึกอันนุ่มนวลและล่องลอยขึ้นผ่านไลน์กีตาร์ของบับเบิ้ล จนเกิดเป็นความสมดุลที่ทำให้ทั้งหมดนี้กลายเป็นรากฐานในช่วงแรกของวงค่ะ

บับเบิ้ล: ส่วนตัวผมชอบการเล่าเรื่องของแนวโพสต์พังค์อยู่แล้วด้วยครับ ทั้งพาร์ทเนื้อร้องที่มักพูด บ่น หรือถ่ายทอดเกี่ยวกับปัญหาชีวิต แต่การผสมกลิ่นอายดรีมป๊อบของผม มันกลับเหมือนการเล่าปัญหาชีวิตด้วยอารมณ์ขัน หรือความรู้สึกแบบสงบ ๆ ที่ตัวเราพยายามทำความเข้าใจโลก และสัจธรรมต่าง ๆ ของชีวิตครับ

ซีเกมส์: ผมชอบความดาร์กและความดิบของเพลงแนวโพสต์พังค์อยู่แล้วครับ ส่วนในพาร์ทของความเป็นดรีมป๊อป ผมชอบความฉ่ำของซาวด์และไลน์ประสานที่มีความล่องลอยออกไปทางไซคีเดลิกหน่อย ๆ ซึ่งตอนที่วงมานั่งทำเพลงกันเราก็ใช้ความชอบตรงนี้มาผสมกันดูครับ 

อีกหนึ่งสิ่งที่เราคิดว่าน่าสนใจและส่วนตัวมองเป็นจุดแข็งของวงคือ การเขียนเนื้อหาเพลงของคุณโจแอล ซึ่งใช้ภาษาอังกฤษที่ไม่ได้ยาก แต่มีวิธีการเปรียบเทียบเป็นนัยยะแฝงอยู่ โดยเฉพาะในหลาย ๆ เพลงของวงที่มักจะพูดถึงการสำรวจข้างในจิตใจและตัวตนระดับปัจเจก อยากรู้ว่า โดยปกติแล้วคุณโจแอลมีไอเดียหรือวิธีการเขียนเนื้อเพลงยังไง รวมถึงเพื่อนสมาชิกในวง ที่อาจเข้าไปมีส่วนร่วมในการแต่งบ้าง หรือแต่ละคนชอบอ่านหนังสืออะไรเป็นพิเศษไหม?

โจแอล: แรงบันดาลใจในการเขียนเพลงส่วนใหญ่ของฉัน มักจะมาจากประสบการณ์ชีวิตและเรื่องราวภายในจิตใจหรือความคิด ผ่านการจดบันทึกแบบ Introspective Writing หรือการเขียนเชิงสำรวจตัวตนและติดตามความรู้สึกอย่างใกล้ชิด เหมือนเป็นการพยายามทำความเข้าใจกับตัวเองในโลกแห่งการเปลี่ยนแปลง ทั้งภายนอกและภายในอยู่เสมอ การเขียนเพลงจึงเปรียบเสมือนการรับฟังในสิ่งที่เกิดขึ้นในร่างกายและชีวิตของฉัน และมันยังเปิดโอกาสให้สิ่งเหล่านั้นได้แสดงออกมา

เช่นเดียวกับตอนที่พวกเราทำเพลงกันอยู่ในสตูดิโอ ฉันมักปล่อยให้ดนตรีนำทางไปทั้งในส่วนของท่วงทำนอง เนื้อสัมผัส และบรรยากาศที่ทุกคนร่วมกันสร้างขึ้นมาอย่างเป็นธรรมชาติ หลายผลงานเพลงของเราไม่ได้ถูกสร้างขึ้นมาอย่างจงใจว่าต้องเป็นสิ่งใดสิ่งหนึ่ง แต่เป็นการปล่อยวางและยอมรับในสิ่งหรือไอเดียที่ผุดขึ้นมาระหว่างทางมากกว่า คล้ายเป็นการเข้าถึงบางสิ่งบางอย่างที่อาจอยู่นอกเหนือตัวตน

บางครั้งฉันก็หยิบไพ่ทาโรต์มาใช้ในแง่ของการสร้างสรรค์เพลง เพื่อเข้าถึงความคิดและสัญลักษณ์บางอย่างที่ใช้สื่อสารถึงจิตใต้สำนึก สัญชาตญาณ และความลึกลับที่แฝงอยู่ ไปจนถึงความรู้สึก การไตร่ตรอง และกระบวนการทำความเข้าใจต่อชีวิตที่ค่อย ๆ ดำเนินไปค่ะ

บับเบิ้ล: ทุกครั้งก่อนเราทุกคนจะเริ่มทำเพลง เรามักจะคุยเล่น แชร์แนวคิดหรือสิ่งต่าง ๆ ไปเรื่อยเปื่อยครับ ทั้งปรึกษาปัญหาชีวิตไปจนถึงเรื่องสัพเพเหระที่ใช้เวลานานพอสมควรเลยครับ บางทีก็เป็นชั่วโมง (หัวเราะ) ทำให้ส่วนของอัลบั้มนี้ ผมได้มีโอกาสร่วมเขียนเนื้อเพลง ‘Jump’ ที่จะสื่ออารมณ์ประมาณลุยให้สุด! ไปเว้ย! ก้าวออกมาจากคอมฟอร์ทโซนหรือโดดออกมาจุดนี้ซะ เป็นไงไม่รู้นะ แต่โดดไปก่อน

ซีเกมส์: เนื้อเพลงของโจแอลมักจะมีสไตล์การเล่าเรื่องเกี่ยวกับชีวิต สังคม และการค้นหาตัวตนเป็นทุนเดิมตั้งแต่เริ่มทำเพลงกันอยู่แล้วครับ ซึ่งบางเพลงวงก็ได้มีโอกาสคุยกันเกี่ยวกับปัญหาทางการเมือง และโจแอลก็เอาเรื่องราวที่คุยไปแต่งเป็นเพลงต่อ เช่นเพลง ‘Earthquakes’ หรือบางเพลงก็มาจากการที่เรานั่งคุยกันเรื่อยเปื่อย โจแอลก็จะชอบจดไว้ในสมุดครับ

หรือบางเพลงในอัลบั้ม ‘A Fantasy’ เราก็จะเริ่มมาจากการคิดชื่อเพลงก่อน แล้วเขาก็เอาตรงนั้นไปขยายเป็นเรื่องราวต่อ อาทิ ‘After Six’ ที่เกิดจากความเข้าใจผิด จริง ๆ แล้วมาจากบับเบิ้ลเพิ่งหายป่วยแล้วคิดชื่อเพลงมาว่า ‘After Sick’ แต่โจแอลได้ยินเป็น “Six” (6 ขวบ) เลยเอาไปแต่งเป็นเรื่องราวชีวิตหลังจากอายุ 6 ขวบ ​กับเพลง ‘Aliens In November’ ที่มาจากตอนวงพากันไปเที่ยวเขากะลา (นครสวรรค์) เพื่อไปดูเอเลี่ยน และตอนนั้นเป็นเดือนพฤศจิกายนพอดี เลยคิดชื่อนี้กันขึ้นมาจากทริปนั้นแล้วเอามาแต่งเนื้อหาต่ออีกทีครับ

ก่อนหน้านี้ทางวงเคยปล่อย EP ‘The Beginning of the End’ (2022) ที่มีคอนเซ็ปต์เกี่ยวกับการล่มสลายและการเกิดใหม่ เหมือนหยิบยกปรัชญาชีวิตมาทำให้ย่อยง่ายขึ้น ทั้งจากพาร์ทเมโลดี้ และด้านเนื้อหา อยากรู้ว่าก่อนจะเดินทางมาถึงอัลบั้มชุดใหม่ที่ใครหลายคนอาจจะได้ฟังไปแล้ว หากให้ทุกคนมองกลับไปในตอนนั้น มีอะไรที่เคยเจอหรือเคยสัมผัสแล้วเอามาต่อยอดปรับปรุงได้บ้าง?

โจแอล: เมื่อย้อนกลับไปถึงเนื้อหาในหลาย ๆ เพลงของอีพี ‘The Beginning of the End’ มันกลับให้ความรู้สึกเหมือนกำลังมองเข้าไปในอนาคตที่ยังมาไม่ถึงจริง ๆ ฉันเคยมีความหวังอย่างแรงกล้าว่าการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่กำลังจะเกิดขึ้นภายในไม่ช้านี้ ทั้งในโดยรวมและภายในตัวของฉันเอง และนี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น อย่างในท่อนที่ร้องว่า “Soon we’ll dance on the rubble” และ “We will take it down” จากเพลง ‘Earthquakes’ ก็ได้สะท้อนถึงความรู้สึกของการล่มสลาย ด้วยแนวคิดที่ว่าโครงสร้างหรือวิถีชีวิตเดิม ๆ ที่เราเคยใช้ มันไม่อาจช่วยให้อยู่รอดได้อีกแล้วเหมือนเป็นการบอกล่วงหน้าถึงการเปลี่ยนแปลง มากกว่าการจะเกิดเปลี่ยนแปลงจริง ๆ นั่นเอง

แต่สำหรับอัลบั้ม ‘A Fantasy’ มันจะมีจุดเชื่อมโยงถึงความรู้สึกและเรื่องราวที่แตกต่างออกไป โดยมันจะดำรงอยู่ในกระบวนการของการสลัดทิ้งหรือปล่อยวางที่มีทั้งความยุ่งเหยิง ซับซ้อน และค่อนข้างส่วนตัว มันยังเต็มไปด้วยความรู้สึกของการหลงทาง และความปรารถนาที่จะฝ่าฟันหมอกนั้นออกไปเพื่อค้นหาความจริง สังเกตได้จากสัญลักษณ์ดาบบนปกอัลบั้ม แม้จุดหมายปลายทางจะไม่ใช่ตอนจบที่แท้จริงก็ตาม แต่ฉันกลับมองว่ามันเปรียบเสมือนวัฏจักร ที่เราเคลื่อนไหวไปมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าในแต่ละช่วงชีวิต อัลบั้มนี้จึงสะท้อนให้เห็นถึงแนวคิดว่าการเติบโตและการเปลี่ยนแปลงไม่ได้เป็นเส้นตรง แต่เป็นกระบวนการที่เกิดขึ้นซ้ำ ๆ เพื่อช่วยให้เราเรียนรู้และเข้าใจมันได้ดีขึ้น

อัลบั้มนี้ยังพูดถึงการเฝ้าสังเกตชีวิต กลไกการรับมือ และวิธีการเยียวยาของแต่ละคนด้วยว่า เราจะสามารถเอาตัวรอดหรือปรับตัวยังไงให้เข้ากับโลกได้ไปพร้อมกับการตั้งคำถามว่า เราจะสามารถปล่อยวางอะไรได้บ้างเพื่อที่จะใช้ชีวิตอย่างอิสระและซื่อสัตย์ต่อตัวเองมากขึ้น

บับเบิ้ล: สำหรับอัลบั้มนี้ ผมมองว่าทุกอย่างเป็นการต่อยอดในทิศทางใหม่ที่อาจจะดูมีสีสันมากขึ้น และมันยังเปรียบเสมือนการจดบันทึกถึงประสบการณ์ชีวิต และการเติบโตของผมในฐานะที่เคยเป็นเด็กคนนึง จากเด็กที่ดื้อ ๆ หน่อยสู่การเติบโตเป็นผู้ใหญ่ ไปจนถึงการต่อสู้และยอมรับต่อความเปลี่ยนแปลงครับ ในส่วนของข้อผิดพลาดที่คิดว่าได้นำมาปรับปรุงจะมีการใช้ทั้ง Chord Tension, Chord Progression และเมโลดี้ใหม่ ๆ ในพาร์ทกีตาร์ครับ

ซีเกมส์: ส่วนตัวน่าจะเป็นประสบการณ์ในการผลิตผลงานเพลง พอเราได้ทดลองทำหลายโปรเจกต์มากขึ้น ทั้งงานเพลงของตัวเอง และเพลงที่ทำให้ศิลปินอื่น ๆ ผมก็เลยได้ไอเดียของการคิดงานเพลงแบบมีอิสระและสนุกมากขึ้น จากที่เมื่อก่อนจะพยายามเค้นไอเดียออกมา จนภาพรวมทุกอย่างมันดูเครียดเกินไป แต่พอมาถึงอัลบั้มนี้ เราจะรู้สึกโฟลว์มากขึ้น อย่างการคิดจากภาพที่มีในหัวก่อน ถ้าให้นึกถึงซีนหนังสักเรื่อง ดนตรีที่เข้ามาประกอบฉากนั้นมันจะประมาณไหน ก็ทำให้ไอเดียมันไหลมาได้ง่ายขึ้น แล้วก็ทำสนุกกับการทำเพลงขี้นด้วยครับ

พูดถึงสตูดิโออัลบั้มเต็มชุดแรก ‘A Fantasy’ ที่หากฟังดี ๆ จะมีบางแทร็กที่เริ่มใส่กลิ่นอาย ความเป็นแนว Folklore, Fairytale ด้วยการใช้กีตาร์อะคูสติกและลดทอนเอเลเมนต์บางอย่างลงด้วย เช่นเพลง ‘The Shyre’ ที่รู้สึกได้ถึงความเบาโปร่งและรายละเอียดเล็ก ๆ จากเครื่องเป่าสื่อถึงการตื่นรู้ ทำไมทางวงถึงเลือกทำเพลงที่ค่อนข้างแตกต่างกับบางผลงานที่เคยปล่อยไป หรือคอนเซ็ปต์อัลบั้มนี้ มีสารตั้งต้นจากอะไร หรือทางวงต้องการสื่อสารในเรื่องอะไรมากขึ้นบ้าง?

โจแอล: สำหรับอัลบั้ม ‘A Fantasy’ ฉันมองว่ามันกลับสะท้อนความรู้สึกของการปล่อยวางมากกว่าจะควบคุมมัน โดยเฉพาะในช่วงของกระบวนการทำเพลงที่รู้สึกว่ามันท้าทายพวกเราไม่น้อยเลย เพราะในเรื่องของเสียง พลังงาน และบรรยากาศนั้นมันค่อนข้างจะแตกต่างจากสิ่งที่พวกเราเคยทำมาก่อน มีบางครั้งที่แอบรู้สึกเหมือนกันว่า นี่มันยังใช่ตัวตนของ Echo Resort อยู่จริง ๆ หรือเปล่า

แต่ในความเป็นจริง ตอนนี้พวกเราทั้งสามคนเปลี่ยนไปและเติบโตขึ้นตั้งแต่เริ่มฟอร์มวงกันมา ฉันคิดว่าเราไม่ควรที่จะจำกัดตัวเองอยู่กับสิ่งที่เราอาจคิดว่าพวกเราควรจะเป็น เราจึงปล่อยให้ทุกอย่างเกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ และหัวใจสำคัญของอัลบั้มนี้คือความเปิดกว้างที่จับมือพาเราไปสู่ความเรียบง่าย ทั้งการใช้กีตาร์อะคูสติก วิธีการเรียบเรียงที่นุ่มนวลไม่ซับซ้อนจนเกินไป และความหลากหลายในแต่ละองค์ประกอบตต่าง ๆ จนมันสามารถสร้างความรู้สึกที่ใกล้ชิดกับตัวเองและสื่อถึงการตื่นรู้มากยิ่งขึ้น อัลบั้มของเราจึงกลายเป็นทั้งภาพฝัน โลกจินตนาการ และกลิ่นอายคล้ายตำนานเล่าขานที่มีความกลมกล่อมสวยงามของมันอยู่ค่ะ

บับเบิ้ล: เพลงนี้เกิดจากการแจมในวันสงกรานต์ พวกเรานัดเจอกันที่ร้านกาแฟของเพื่อนผมชื่อ Woodsage ที่ตั้งอยู่แถวสตูดิโอพี่ซีเกมส์พอดี ทุกคนก็มาก็นั่งชิว คุยกันเรื่อยเปื่อย ก่อนจะเล่นกีตาร์แจมกันแล้วอัดไว้ สารตั้งต้นของมันเลยเป็นมีความอะคูสติก ผสมกับความชิวแบบบ้าน ๆเป็นกันเองครับ ตอนทำเพลงในสตูดิโอก็นึกถึงภาพแบบทุ่งนาบ้านนอก แล้วจู่ ๆ ก็เกิดนึกถึงซีรีส์แฟนตาซีอย่าง The Hobbit ซึ่งเราทั้งสามคนดันชอบอะไรแบบนี้พอดีครับ (หัวเราะ)

ซีเกมส์: อย่างที่บับเบิ้ลเล่าเลยครับ เพลงนี้เกิดจากการแจมกันบนกีตาร์โปร่ง เสร็จแล้วพอเราเอามาต่อยอดจากการฟังไลน์กีตาร์ที่แจมกันแล้วทำให้นึกถึงทุ่งหญ้าสีเขียว เลยได้คอนเซ็ปต์เกี่ยวกับแคว้นไชร์ (The Shire) ที่เป็นหมู่บ้านของฮอบบิทจากภาพยนตร์เรื่อง ‘The Lord of the Rings’ และทีวีซีรีส์ ‘The Hobbit’ เลยคิดว่าภาพรวมของดนตรีก็อยากให้มีความอะคูสติกฟังสบาย

หากพูดถึง Focus Songs หรือหยิบสัก 1-2 เพลงในอัลบั้มที่อยากแนะนำให้เพื่อน ๆ ลองฟัง แต่ละคนจะเลือกหรือชอบเพลงไหนเป็นการส่วนตัวบ้าง?

บับเบิ้ล: ส่วนตัวผมแนะนำ ‘The Shyre’ เพราะมีความอะคูสติกแบบ Easy-listening ในเชิงให้กำลังใจหรือใช้เปิดตอนเริ่มวันได้ กับเพลง ‘Fisheye’ เพราะน่าจะเป็นเพลงที่ทุกคนสามารถเปิดฟังได้ทุกเวลาเหมือนกันครับ ด้วยความเป็นเพลงสดใสที่ไม่มีความซีเรียสมากด้วย

ซีเกมส์: เพลง ‘Aliens In November’ จะมีการใช้ซาวด์กับรูปแบบจังหวะที่ต่างจากทุกเพลงที่วงเคยทำกันมาครับ ตอนทำก็นึกถึงภาพยอดฮิตที่เป็นวัวกำลังโดน UFO ดูดขึ้นไป ก็เลยใส่เสียงที่คล้ายกับยานเอเลี่ยนและเสียงวัวในช่วงเริ่มเพลงกับท้ายเพลง ส่วนตัวชอบตอนท้ายเพลงที่เป็นเสียงกีตาร์ลากค้างไว้ แล้วพอใส่เสียงวัวเข้าไป โทนเสียงดันคล้ายกันจนแยกไม่ออก แนะนำให้ลองฟังเสียงวัวกันดูครับ (หัวเราะ)

ถัดมาเป็นเพลง ‘JUMP!’ ที่วงเลือกจะเก็บไว้ทำกันเป็นเพลงสุดท้าย จริง ๆ ขึ้นโครงกันไว้นานแล้ว แต่เหตุผลส่วนนึงคือบับเบิ้ลมาช่วยเขียนเเพลงนี้ด้วย เลยต้องใช้เวลาเกลาเนื้อหากับโจแอล กับอีกส่วนนึงคือจังหวะเพลงมันยึกยักไปนิดนึงเลยเลือกทำเพลงอื่นที่จังหวะง่าย ๆ กันก่อน ส่วนตัวผมชอบเพลงนี้ เพราะบรรยากาศเพลงมันจะมีความ Dreamy ที่สุดในอัลบัhม รวมถึงช่วงโซโล่กีตาร์ที่พาเราล่อง ก่อนต่อด้วยเสียงร้องแบบโมโนโทนนัวไปด้วยกันกับกีต้าร์ แล้วจบแบบชะงักด้วยการหยุดจังหวะกับเปลี่ยนบรรยากาศเพลง ที่ร้องว่า ‘Jump’ เหมือนพาคนฟังกระโดดข้ามไปยังอีกสถานที่นึงในทันทีแบบในหนังเรื่อง ‘Jumper’ (2008)

ในอัลบั้มนี้จะปิดท้ายด้วยแทร็ก ‘Back to Earth’ ที่อ่านชื่อเพลงแล้วเหมือนเรื่องเหนือจริง คล้ายกับว่าเป็นการเดินทางกลับมาสู่โลก แต่สำหรับเรามองคำว่า Earth เป็นการ Grounding ในเชิง Spiritual ทำให้เนื้อเพลงหรือมิวสิควิดีโอ ใช้การเล่าผ่านวิชวลของหญิงสาวที่กลับไปตามหาวัยเด็กของตัวเองอีกครั้ง เลยแอบอยากรู้ Process เบื้องหลังการทำเพลงและตัวมิวสิควิดีโอว่าเป็นยังไงบ้าง?

โจแอล: ‘Back to Earth’ ถือเป็นเพลงที่ฉันชอบมากที่สุดในอัลบั้มนี้เลยค่ะ เพราะมันสื่อถึงการเชื่อมโยงทางจิตวิญญาณ ระหว่างช่วงเวลาแห่งสัจธรรมและความเป็นจริงบนโลกใบนี้ แน่นอนว่าไม่ใช่อย่างทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเราจะคลี่คลายไปในทันที เหมือนกับการเดินทางมาถึงจุดที่หมอกจางหายไป จนทุก ๆ อย่างเริ่มมองเห็นได้ชัดเจน เป็นจริง และจับต้องได้มากขึ้น คล้ายกับช่วงเวลาแห่งการหยุดพักที่เราทุกคนสามารถมองเห็นว่าตัวเองได้ว่ากำลังอยู่ที่ไหน

เราเริ่มเขียนเพลงนี้ในช่วงเวลาของการไตร่ตรองชีวิตอย่างลึกซึ้ง ฉันเคยมีห้วงความคิดที่เริ่มตระหนักได้ว่า ฉันเดินทางมาไกลมากแค่ไหน โดยเฉพาะหลังจากผ่านประสบการณ์ที่หนักหน่วงและยากลำบากในความสัมพันธ์มา ใครหลายคนอาจจะเคยอยู่ในจุดที่รู้สึกว่าเราก้าวข้ามผ่านเรื่องราวเหล่านี้ไปไม่ได้แน่ ๆ จนกว่าจะผ่านมาถึงจุดที่เรามองย้อนกลับไปและทุกอย่างมันสามารถแก้ไขหรือดีขึ้นได้จริง ๆ แม้ว่าตอนนั้นมันดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้เลยก็ตาม หรือกระทั่งเราอาจจะไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับความจริงทั้งหมดเสมอไป แต่สำหรับเพลงนี้ มันอาจทำให้ทุกคนรู้สึกได้ว่า ต่างคนต่างยอมรับที่ตัวเองเริ่มรู้สึกปลอดภัยและสามารถมองเห็นสิ่งต่าง ๆ ได้อย่างชัดเจนมากพอ

อีกทั้งมันยังคือการกลับไปหาหรือปลอบโยนตัวเองในตอนที่อายุน้อยกว่า คล้ายกับว่าเราต่างคนต่างมีเด็กตัวเล็ก ๆ คนนึงภายในตัวเรา (Inner Child) เพื่อบอกกับพวกเขาว่า “ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว”, “ฉันปกป้องเธอได้” และ “ฉันแข็งแกร่งพอ” เหมือนเป็นช่วงเวลาเงียบ ๆ ของการเติบโต ปลดปล่อย และเปลี่ยนแปลงภายในที่เราจะได้พูดคุยหรือเฝ้ามองตัวเองด้วยความเห็นอกเห็นใจและความแข็งแกร่งที่มากขึ้นค่ะ

บับเบิ้ล: เพลงนี้เริ่มจากพี่ซีเกมส์ขึ้นบีทดนตรีมา แล้วผมก็ทดลองเล่นกีตาร์ไปเรื่อย ๆ จนได้ริฟฟ์แรกมาก่อนช่วยกันต่อยอดจนจบเพลง ตอนนั้นเป็นช่วงที่กำลังตันกันเลยทิ้งช่วงไป แล้วค่อยมาเริ่มเพลงนี้ใหม่อีกรอบนึง เหมือนเราใช้ความพยายามกับการทดลองมากเกินไป จนในท้ายที่สุดก็กลับมาใช้สัญชาตญาณเป็นสิ่งแรกเพื่อทำเพลงให้จบ

ซีเกมส์: ในพาร์ทดนตรี ผมได้ไอเดียมาจากเพลงที่เราคัฟเวอร์กันในช่วงแรกที่ทำวงกัน ซาวด์จะมีความหม่น ๆไปทางโพสต์พังค์กับดาร์กเวฟผสมกัน ส่วนตัวก็อยากมีเพลงที่มีกลิ่นแบบนี้มานานแล้ว เลยลองคุยกับในวงว่าจะไปทิศทางนี้ บับเบิ้ลก็เลยคิดไลน์แบบทางไมเนอร์มา หรือในพาร์ทเมโลดี้ร้อง โจแอลก็ได้ไอเดียจังหวะมาจากเพลงที่ชอบฟัง พอทำกันออกมาเลยคิดว่าใส่ไลน์ประสานของทุกคนเลย รวมถึงเสียงร้องของลิสซี่ ที่มาช่วยอัดร้องประสานในทุกเพลงด้วยครับ

ส่วนในฝั่งของ Music Video ก็ได้มีการคุยกันในวงว่าอยากได้วิชวลคล้ายกับหนังเรื่อง ‘The Blair Witch Project’ รวมถึงด้านสตอรี่ที่เกี่ยวกับผู้คนที่เข้าไปยังสถานที่ร้างแล้วไปค้นพบตัวเองในวัยเด็ก พอเอาไปเสนอผู้กำกับ เขาก็มีการปรับดีเทลนิดหน่อย อย่างการใช้สถานที่หลักเป็นฟาร์มที่ได้ไอเดียมาจากหนังเรื่อง ‘Pearl’ อีกที ซึ่งทีมงานโปรดักชันก็พยายามทำกันออกมาตามไอเดียของวงกันเต็มที่

หรือตอนท้ายของเอ็มวีที่ตัวเอกเปิดกระดาษอ่านข้อความในวัยเด็กที่เขียนถึงตัวเองในตอนโตว่า ‘I know you gonna read this’ มาจากที่ผมคุยกับบับเบิ้ลเล่น ๆ สมมติถ้าเราเขียนติดตลกแบบคนไทยมันจะเขียนว่า “กูว่าแล้วมึงต้องอ่าน” คือรู้สึกว่าน่าจะฮาดีครับ (หัวเราะ) แต่พอเอาไปเล่าให้โจแอลฟัง ในมุมมองของคนต่างชาติ เขาไม่ค่อยเก็ทแต่กลับชอบนะ รู้สึกว่าเป็นไอเดียที่น่าสนใจดี เลยใช้ภาษาอังกฤษแทน

ในฐานะวงที่มีโอกาสได้ไปเล่นทั้งในจังหวัดเชียงใหม่ และจังหวัดอื่น ๆ รวมถึงกรุงเทพฯ สำหรับทุกคนมองว่า ซีนดนตรีในเชียงใหม่ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง เมื่อเทียบกับซีนในกรุงเทพฯ

โจแอล: สำหรับเรา การเดินทางไปเล่นที่กรุงเทพฯ เป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นอยู่เสมอค่ะ ตั้งแต่เรื่องของสถานที่จัดหรือไลฟ์เฮาส์ที่มีคุณภาพดี ๆ กลุ่มผู้ชมที่ตั้งใจอยากมาฟังหรือมาดูคอนเสิร์ตจริง ๆ และพลังที่ส่งต่อมาจากบรรยากาศของสภาพแวดล้อมโดยรอบ ส่วนตัวฉันเกิดและเติบโตมาจากเมืองเล็ก ๆ ในประเทศแคนาดา ทำให้มุมมองที่มีต่อกรุงเทพฯ จึงรู้สึกเหมือนโลกที่ใหญ่โตและมีชีวิตชีวาทุกครั้งที่เราไป และการได้เชื่อมต่อกับวงการดนตรีที่นั่นคอยเป็นแรงบันดาลใจให้เราเสมอ และฉันรักที่จะเป็นส่วนหนึ่งของมันทุกครั้งที่เรามีโอกาส

อย่างไรก็ตาม เชียงใหม่ก็มีความพิเศษสำหรับฉันมาก ในฐานะชาวต่างชาติที่อาศัยอยู่ที่นี่มาหลายปีแล้ว และวงการดนตรีเป็นหนึ่งในเหตุผลหลักในแง่พลังแห่งการสร้างสรรค์ที่ทำให้ฉันตกหลุมรักเมืองนี้และประเทศไทยตั้งแต่ครั้งแรกที่มาเยือนเลยก็ว่าได้ค่ะ โดยสิ่งที่น่าตื่นเต้นในวงการดนตรีเชียงใหม่ในตอนนี้ คือการเติบโตของทั้งฝั่งสถานที่ ผู้จัดงาน และกลุ่มคนสร้างสรรค์ที่กำลังรวมตัวเพื่อสนับสนุนกันและกัน รวมไปถึงการซัพพอร์ตจากแพลตฟอร์มสื่อต่าง ๆ เช่น Tempo.wav และ POY Festival ทุกสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นคือความสวยงามที่ได้รับการบ่มเพาะและผลักดันไปข้างหน้า แต่แทนที่จะเปรียบเทียบกันโดยตรง ฉันคิดว่าแต่ละที่ล้วนมีเสน่ห์ของตัวเอง

หลายคนในที่นี้อาจจะรู้สึกได้ว่าเมืองกรุงเทพฯ มันเต็มไปด้วยชีวิตและความกว้างใหญ่ แต่ในขณะเดียวกันที่เชียงใหม่ก็ให้ความรู้สึกถึงพลังอันแรงกล้าและความเป็นไปได้ใหม่ ๆ ฉันจึงรู้สึกขอบคุณและเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้อยู่ที่นี่และร่วมเป็นส่วนหนึ่งของวงการดนตรีไทยค่ะ

บับเบิ้ล: ตอนนี้ผมคิดว่า ซีนดนตรีในเชียงใหม่เติบโตขึ้นอย่างมากครับ มีศิลปิน-วงดนตรีในแนวทางต่าง ๆ ที่หลากหลายขึ้น มีผู้จัดที่พร้อมจะสนับสนุนมากขึ้น ไปจนถึงร้านเล็ก ๆ ที่เราสามารถไปติดต่อขอแสดงผลงานได้ แต่สิ่งที่ยังเป็นความน่ากังวลและค่อนข้างแตกต่างกับซีนในกรุงเทพฯ​ คือกำลังจ่ายของผู้คน เนื่องจากรายได้อาจจะยังไม่สอดคล้องมากกับอีเว้นท์ที่กำลังจะเกิดขึ้นมากนักครับ

ซีเกมส์: ผมคิดว่าซีนดนตรีในเชียงใหม่กำลังค่อย ๆ เติบโตขึ้นครับ ทางฝั่งนักดนตรีเองก็เริ่มทำเพลงกันเยอะขึ้น มีวงดนตรีใหม่ ๆ เกิดขึ้นเยอะมาก รวมถึงสถานที่เล่น ร้านต่าง ๆ ก็เพิ่มขึ้นมาทีละนิด หรือทางฝั่งอีเว้นท์หรือคอนเสิร์ตก็มีจะผู้จัดรายใหม่เกิดขึ้นเรื่อยๆ โดยมีสื่ออย่าง Tempo.wave หรือ ChiangMai Original คอยช่วยอัพเดทข่าวสาร ช่วยโปรโมทศิลปินในเชียงใหม่ 

แต่ถ้าเทียบกับซีนดนตรีในกรุงเทพฯ เชียงใหม่อาจจะยังไม่ได้ครึกครื้นเท่า น่าจะด้วยวัฒนธรรมการเสพดนตรีที่คนเชียงใหม่ยังไม่พร้อมที่จะจ่ายค่าบัตรเพื่อมาดูโชว์ศิลปินอินดี้หน้าใหม่ ๆ ถ้าฟรีก็มาได้ แต่ถ้าเสียค่าบัตรต้องเป็นวงชอบจริง ๆ ในส่วนนี้มันโยงไปถึงเรื่องรายได้ของคนเชียงใหม่ที่ไม่ได้เท่ากับคนกรุงเทพฯ บวกกับยังไม่มี Livehouse แบบเต็มระบบ หรือร้านที่คล้ายไลฟ์เฮาส์ส่วนใหญ่ก็ต้องเปิดเป็นร้านที่มีเล่น Cover ควบคู่กันไปด้วย เพื่อความอยู่รอดครับ

จริง ๆ ในเมืองเชียงใหม่ นอกจากคนไทยแล้ว ก็ยังมีชาวต่างชาติที่มีทุนทรัพย์เพียงพอที่จะซับพอร์ตศิลปินในเชียงใหม่ โดยเฉพาะคอมมิวนิตี้ที่โจแอลรู้จักกับเพื่อน ๆ ชาวต่างชาติ เขาก็เริ่มเข้ามามีส่วนร่วมกับอีเว้นท์หรือคอนเสิร์ตที่คนไทยจัดมากขึ้น จากที่เมื่อก่อนคนต่างชาติเขาจะไปรวมตัวกันตามงานที่คนต่างชาติจัดกันเอง ตอนนี้ก็เริ่มเห็นภาพที่คนไทย(เชียงใหม่) และชาวต่างชาติ เข้ามามีส่วนร่วมในซีนดนตรีกันมากขึ้น อาจจะต้องใช้เวลาค่อย ๆ ขับเคลื่อนซีนดนตรีด้วยกันต่อไป  ทั้งศิลปิน ผู้จัด สื่อ ผู้ฟัง และผู้ชมครับ

ทางวงมีแพลนในอนาคตอย่างไร หรือมีข้อความอะไรอยากฝากถึงแฟนเพลงบ้าง?

โจแอล: ก่อนอื่นต้องขอขอบคุณอย่างใจจริงเลยค่ะ ขอบคุณทุกคนที่คอยซัพพอร์ตพวกเรามาโดยตลอด ไม่ว่าจะเป็นทั้งผู้ฟัง ผู้ชมที่เข้ามาดูคอนเสิร์ต ผู้คนที่คอยแชร์ผลงานเพลงของเราออกไปสู่สาธารณะ จนไปถึงมอบความรู้สึกอันแสนอบอุ่นและกำลังใจอย่างมากมาย และสิ่งเหล่านี้จะไม่สามารถเกิดขึ้นได้เลยหากปราศจากการสนับสนุนนั้น

การที่ Echo Resort ได้สร้างสรรค์ดนตรี ได้แสดงออกถึงตัวตนจริง ๆ และได้แบ่งปันร่วมกับผู้อื่นถือเป็นของขวัญที่ล้ำค่ามาก เพราะทุกคนเลือกที่จะสนับสนุนในสิ่งที่เราทำ และมันยิ่งทำให้เราสามารถทำในสิ่งที่รักมากที่สุดต่อไป เรายังโชคดีที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของคอมมิวนิตี้ที่สามารถสร้างแรงบันดาลใจให้ทุกคนได้ เพราะสิ่งที่เราให้ความสำคัญเป็นหลักคือการทำอัลบั้มนี้ให้เสร็จสมบูรณ์ และพวกเราภูมิใจมาก ๆ ที่ทำสำเร็จแล้ว แน่นอนว่าเราจะยังคงทำตามแรงบันดาลใจของเราและยึดมั่นในสิ่งที่เรารู้สึกว่าจริงใจเพื่อทำมันออกมาให้ดีที่สุดค่ะ

บับเบิ้ล: สำหรับในตอนนี้ เรายังไม่มีแพลนอะไรมากครับ แต่อยากขอขอบคุณแฟนเพลง ผู้อ่าน และผู้ฟังทุก ๆ คนนะครับ ยังไงขอฝากอัลบั้มใหม่พวกเราด้วยครับ

ซีเกมส์: แพลนต่อไปคงเป็นการไปทัวร์สำหรับอัลบั้มนี้ครับ ขอบคุณทุกคนที่ฟัง Echo Resort นะครับ ฝากอัลบัมใหม่ด้วยครับ ถ้ามีโอกาสคงได้เจอกันในการทัวร์คอนเสิร์ตช่วงในปีหน้านี้นะครับ

ขอบคุณเครดิตรูปภาพทั้งหมดจาก Pattaraphan Kunasaraphan 
อ่านต่อ Front Women แห่งซีนอินดี้ เปิดลิสต์ศิลปินหญิงรุ่นใหม่กับเอกลักษณ์ทางดนตรีที่ไร้ขีดจำกัด